Po dokonaniu analizy problemu wiemy, że ogólnie rzecz biorąc problem stanowią olbrzymie ilości odpadów jakie stanowią wykładziny dywanowe. Przyglądając się temu problemowi możemy stwierdzić, że wynika on z dużego skomplikowania budowy tego wyrobu. Z jednej strony są to włókna chemiczne, które stanowią okrywę włókienną wyrobu i których dalszy obrót powinien być skierowany na recykling. Z drugiej strony są to włókna roślinne lub zwierzęce, z których wykonywane są podkłady dywanów stabilizujące wymiary dywanu lub służące do okrywy włókiennej. Ich dalszy przerób jest dużo trudniejszy, szczególnie w przypadku włókien roślinnych dlatego one powinny być poddawane biodegradacji. Kolejnym elementem są jeszcze kleje użyte do połączenia opisanych wcześniej warstw.
Połączenie tych surowców o tak różnym charakterze różnymi technikami fizycznymi ale
i również chemicznymi oraz w przypadku przędz z mieszanek włókienniczych – elementów o małych rozmiarach powoduje, że rozdzielenie ich jest niemalże niemożliwe. Wszelkie próby odzyskiwania takich surowców ograniczają się do ścięcia lub zerwania jedynie części z nich.
Obserwując istniejące rozwiązania tego problemu, widzimy że nie stanowią one pełnej odpowiedzi na ten problem, a jedynie częściowe jego rozwiązanie.
Najważniejsze elementy wpływające na niezdatność wykładzin dywanowych do recyklingu oraz bezpiecznej biodegradacji:
1.Duża różnorodność surowca – pozbawiający szans na zaistnienie pełnego recyklingu lub powodująca rozkład tylko części składników i pozostawienie reszty na długi proces degradacji.
2.Warstwowość wyrobu – trudność w dalszym przerobie dywanu, niemożliwość rozdzielenia warstw wyrobu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz